Time to Sparkle
Solo expositie in Café Eijlders van Tabitha Sluis 3 dec 2016 tot 9 jan 2017
Time for the GIRLPOWER to shine
Girl Power? Waar gaat dat eigenlijk over?
Girl Power? Meisjes die ginnegappen, geinen, de slappe lach krijgen, driftig kunnen worden, durven zingen, dansen, schreeuwen; meisjes waar wij als volwassenen op z’n best met een glimlach naar kijken en liever niet naar luisteren, want dan…?
Ik zelf kreeg een schok van herkenning toen ik hier twee jaar geleden op deze zelfde plek was en de Tabitha meisjes zag. Meisjes met de ogen van de onschuld. Meisjes die wachten op de pret, het plezier, de lol en de liefde die het leven in petto zou hebben.
Want dat is waarvoor ze zijn gekomen. Ik kreeg een schok omdat ik besefte dat Tabitha net als ik en net als de meisjes in haar kunstwerken van het leven willen genieten, willen dansen, springen, prinsesje of ballerina willen zijn. Meisjes die de schoonheid van een vlinder van dichtbij willen bewonderen en meisjes die met handen vol liefde voor grote mensen staan, die het helaas te druk met hun eigen sores hebben om die liefde serieus te nemen. Ach, wat lief, kijk dat kindje…en intussen draaien we onze eigen kindjes de nek om door ze op te schepen met het gedoe, met niet mogen zeuren, met je moeten aanpassen aan de normen en waarden van de Grote Wereld. En daar gaan de meisjes, dan maar een toontje lager, dan maar net doen of je blij bent, dan maar niet dansen, niet zingen, niet springen, dan maar keurig aan de buitenkant en van binnen huilen.
Laughing on the outside while crying in the inside is een regel uit een song
die niet van mij komt maar wel had kunnen komen… Tabitha en ik en jij zijn niet de enigen die te kampen hebben met tegenstrijdige boodschappen, boodschappen die de Girl Power de nek omdraaien, die maken dat meisjes een stapje terug doen, o is het niet de bedoeling dat ik pret heb, dat ik dans, dat ik zing. Nee, dat is niet bedoeling…maar niet de bedoeling van wie eigenlijk?
Wie is de baas, wie heeft de macht om de meisjes het zwijgen op te leggen?
Ja, dat is een hele goeie vraag. Zelf vermoed ik dat het om een misverstand gaat.
En alleen kunst kan het misverstand zichtbaar maken en transformeren.
Tabitha heeft het lef om het kind, het meisje serieus te nemen.
En ik ben haar daar intens dankbaar voor.
In mijn leven als therapeut heb ik het belang van spelen, het belang van kind mogen zijn geleerd. Als kunstenaar heeft Tabitha de opdracht om te durven spelen, om te durven kwetsbaar te zijn, zij heeft moed nodig om het spontane kind dat nog altijd in haar leeft de plek te geven die het verdient. En wij zijn hier bij elkaar om haar daarin te ontvangen, om te zeggen: lieve Tabitha, dank je wel, jouw meisjes maken de liefde in mij wakker. Door jouw meisjes te ervaren, durf ik ook weer met liefde naar mijn eigen kindje te kijken. En ik geloof dat met liefde naar kinderen durven kijken, het belangrijkste is wat wij hier op aarde te doen hebben. Want als kinderen van de liefde weten, zullen zij die liefde als volwassenen ook weer aan de nieuwe generatie door kunnen geven en zal de wereld stapje voor stapje van een tranendal veranderen in een blije gemeenschap.
Tabitha, jij hebt een stap gezet en iedere stap is er één. En als wij hier allemaal jouw voorbeeld volgen, dan zal onze eigen directe wereld al warmer kleuren…
Wellicht is het een idee om een Tabitha Girl Power meisje mee naar huis te nemen, op een ereplaats aan je muur te hangen en dagelijks met haar in gesprek te gaan…
Tabitha heeft je de kans gegeven, ik mocht je stimuleren en nu is de beurt aan jullie!
Vooruit, hupsakee, laat je inspireren door de Tabitha Girl Power op het doek of in het echt.
Allebei is waardevol!!
Tine van Wijk, 3 december 2016